Nieuwe dromen van Haba

 Maar ik kon niet overal stoppen om de foto te nemen, een stuk terug waren er veel meer klaprozen tussen de margrieten en boterbloemen. Hier kon ik snel even een foto van de berm maken , het is zo leuk al die bloemen daar te zien, beter dan dat ze alles wegmaaien. Op de foto zie je het paars van de hondsdraf ook niet goed al stond die er wel tussen. Kortom de foto laat niet de mooie bermbegroeiing zien die je er kunt zien. Binnenkort zal alle bloei misschien verdwenen zijn maar de margrieten blijven meestal vrij lang te zien dacht ik, het zijn dan niet dezelfde als die op de foto, maar een nieuwe bloei. Op de kruispunten is alles wel weg , maar dat is voor de verkeersveiligheid ook wel verstandig natuurlijk. Nu waren er meer kleuren te zien dan op de foto die ik een tijdje geleden maakte, toen was het allemaal wit van meidoorn en fluitenkruid, ik vind het leuk dat er nu meer kleuren te zien zijn .

Misschien denk ik nu vaker aan mijn overleden man , omdat we meestal in deze tijd van het jaar samen op vakantie gingen. En er zijn heus ook fijne herinneringen, gelukkig wel. Hij was echt iemand die wel de hele wereld wilde bezoeken, ik ben meestal niet zo'n reizigster ik vind het hier ook prima. Maar door zijn reislust zijn we in veel landen geweest. Bijna alle landen van Europa behalve Scandinavië, Ierland  en de Oostbloklanden, buiten Europa zijn we in Israël en Tunesië geweest. Nu beviel Noord Afrika ons niet erg goed, misschien is het daar nu wel anders , dat weet ik niet, maar alleen hoef ik eigenlijk ook niet meer op reis. In de zomer waan je je hier ook in het buitenland 😉 

... herinner je dingen aan de hand van een oude foto. We waren destijds een weekje bij een oom en tante in Haarlem en bezochten de kinderboerderij in Bloemendaal.  Het zal ongeveer 1959 zijn geweest. Maar ik weet nog steeds hoe die pootjes van de duif op mijn hoofd aanvoelden. Eigenlijk vond ik het een beetje eng al is een duif niet gevaarlijk te noemen natuurlijk.                         Ook een kalfje vond ik leuk om even iets lekkers aan te geven

 Toen ik gisteren terug reed vanaf het zwembad viel het me opeens op de zwaluwen zijn weer terug, er zweefde er eentje vlak voor mijn auto over de dijk.

 Vanochtend toen ik even naar buiten ging om iets in de kliko te gooien, lag er voor mijn voeten op het tuinpad een pas uit het ei gekomen dood vogeltje op de grond. Nu zat er al een tijd een merel in mijn laurierboom voor het keukenraam  te broeden. En ik zag een van de merels elke dag heen en weer vliegen. Maar vanochtend niet ik heb het kleintje opgepakt met een plastic zakje en het voelde door het plastic al ijskoud aan. Ik weet niet hoe het beestje uit het nest gevallen is, maar het had nog geen veren en zou dus geen vliegoefeningen zijn gaan doen. Doordat er nu geen merels meer de laurier in duiken, denk ik dat dit het enige vogeltje in het nest was. Toch even een triest begin van de dag. Misschien gaan ze opnieuw beginnen, maar dan vast niet hier voor mijn keukenraam.

Altijd in de hemelvaartvakantie is er hier een dorpsfeest, met marktkraampjes en een kleine kermis. De kinderen en kleindochters waren op bezoek dus we zijn met zijn allen even naar het deel gewandeld waar van alles te doen was. Mijn kleindochters hebben beiden 'eendjes gevangen' altijd prijs en op de trampolines gesprongen, ik dacht eerst dat Aiva het niet zou durven, maar die kent helemaal geen angsten, nu sprong zij met de rug naar ons toe, dus ik heb alleen een foto van Laura  'in volle vlucht'  Als de kinderen niet waren gekomen was ik niet naar die festiviteiten toe gegaan, want die zijn elk jaar zo'n beetje hetzelfde. Maar de beide meisjes hebben genoten, nog een enorme suikerspin op de terugweg en het feest was compleet.

 Ooit eens wat dingen samengeraapt een berg van een vakantiefoto, zonsondergang hier aan zee, een danseres uit een lesje, de bellen en de nevels zijn een psp effect.  Even ter verduidelijking voor degenen die de kleuren zo mooi vonden. Die kleuren heb ik wel wat versterkt, want die zijn meestal niet zo fel als hier op de knutsel.

 Daarnet ben ik even een eindje gaan wandelen en in de berm waren weer volop bloemen te zien, gelukkig waren ze hier niet weggemaaid zoals bij John het geval was. Gelijk een aantal op de foto gezet.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

 Nog regelmatig denk ik aan mijn overleden man,  dit gedicht heb ik niet direct na zijn dood gemaakt, maar soms lijkt hij nog erg dichtbij. Dan kijk ik rond half zes op mijn horloge en denk goh je bent laat vandaag, maar bijna op hetzelfde moment besef ik weer dat hij helemaal niet uit zijn werk zal komen. Bovendien was hij net een klein jaar met pensioen dus hij was al een tijdje thuis. Na al die jaren is het toch vreemd dat soort gedachten, in januari was het al negen jaar geleden dat hij stierf.

 Toen ik gisteren op weg was, zag ik op een stuk net geoogst land een van deze twee rondstappen, op zoek naar een smakelijk hapje denk ik. Nu zal het niet eentje van de twee op de foto zijn want die wonen in de zomer ergens in Zeeuws Vlaanderen waar ik ze een aantal jaar geleden zag zitten. Tsja ze lijken allemaal op elkaar, ze zijn zwart/wit en komen in het voorjaar weer terug. En degene die ik zo trots rond zag stappen was tussen Middelburg en Vlissingen. Misschien moest hij nog een eind verder vliegen en was hij daar alleen om iets te eten te vinden, ik zou het niet weten. Nu vraag ik me af, hoe het verhaaltje in de wereld is gekomen dat ze baby's moeten bezorgen. Hoe vertelden ze dan vroeger wie in de winter de kindjes moest brengen ? Want de ooievaars overwinterden hier destijds niet, dat is pas sinds kort nu hier ook ooievaar stations zijn Nu is het babyverhaal tegenwoordig makkelijker want baby's groeien gewoon in de buik van hun mamma.  

 Toen ik afgelopen week op mijn jongste kleindochter paste, heeft ze een mooi kunstwerkje gemaakt, er werd niet gezegd wat het voor moest stellen dus mag iedereen dat zelf beslissen. Straks gaat het weer in de map met haar werkjes. Nu bewaar ik niet alle kleurplaten, tekeningen, knutseltjes, want dan is mijn kast te klein. Maar voor mijn kleinkinderen heb ik plastic mappen met een rits bovenaan waarin ik een aantal van hun werkjes bewaar. Die krijgen ze wel als ze groot zijn. Deze bestaat uit twee papiertjes waarop ze x en o speelt (in haar eentje dus dan wint ze altijd) die zijn aan elkaar geplakt, daarop vier schelpen die ze hier van het strand meenam, drie pijpenragers wat losse letters een rijtje schittersteentjes. Kortom alles wat ze op het moment in de buurt had liggen.

Wanneer ik hier langs de kleine polderwegjes loop, lijkt het wel of de natuur haar trouwjurk uit de kast heeft gehaald. Overal zijn die kleine weggetjes in witte sluiers meidoorn gehuld.  En een verdieping lager staat een favoriet van DiMario het Fluitenkruid

 Goede morgen, ik denk dat voor vandaag de vlag al genoeg is als log op bevrijdingsdag. Laten we blij zijn dat we leven in een land waar we mogen zeggen wat we denken, er zijn zoveel landen op de wereld waar dat niet kan of mag.

 . . . ziet de struik in mijn voortuin er weer zo uit, nu nog niet, het begin is er wel wat groen en hier en daar een bloempje, dus ik moet nog even geduld hebben. Toch eens opzoeken hoe deze struik heet, mocht iemand van jullie dat weten, dan hoor ik het graag. Het is geen 'sneeuwbal'  ik dacht misschien een soort spirea maar zeker weten doe ik het niet, de struik stond er al toen wij dit huis kochten dus ik heb hem niet zelf neergezet.