Nieuwe dromen van Haba

 Gisteren gedineerd bij Belle, nu is deze dame al heel erg vroeger overleden dus ze kon ons niet verwelkomen, maar bij haar slot is nu een restaurant . Daar heb ik gister met mijn zus en haar gezin heerlijk gegeten ter gelegenheid van de verjaardag van mijn zwager. Het restaurant is gelukkig wel aan de moderne tijd aangepast zodat we comfortabele stoelen hadden en niet meer de houten banken die er waarschijnlijk in oude tijden stonden.  We hadden een tafel aan de raamkant, zodat het uitzicht op het water leuk was, er voeren bootjes voorbij maar daar hoefden we niet steeds naar te kijken. Het eten was verrukkelijk en het gezelschap was prima, ik heb genoten. 

 

 Ik moest daarnet even naar het dorp toe, maar ik was de tuin nog niet uit toen ik besloot om (wat niet mijn gewoonte is) de auto te nemen, ik viel al bijna flauw van de hitte terwijl ik nog maar net mijn tuin uitstapte. En omdat ik absoluut niet tegen deze temperaturen kan, mag ik van mezelf in dit geval dan toch voor dat snertstukje de auto nemen, de fiets of lopend , wat ik normaal doe was niet te doen. En vanavond zou het te laat zijn.  Nu dacht ik gelijk aan het boek van Hildebrand (= Nicolaas Beets)  'De camera obscura' waarin een hoofdstuk staat dat de bovenstaande titel draagt. Dat boek heb ik destijds voor mijn eindexamen Nederlands moeten lezen het boek stond bij mijn ouders in de kast, en inmiddels heb ik het betreffende boek zelf in mijn bezit, meegekregen uit de erfenis toen beide mijn ouders waren overleden Nu weet ik niet of het boek nog steeds op de leeslijst voor examenkandidaten staat. Het was ten tijde van mijn examen al aardig 'bejaard' te noemen. Ma

 Gisteren kwamen zoon + kleindochter even langs ze wilden een ijsje gaan halen en gelijk oma even zien. Mamma moest werken dus die was er niet bij. Nou in het dorp hebben ze lekkere ijsjes, deze keer heb ik er ook eentje genomen, nu is het er warm genoeg voor. Ik ben niet zo dol op roomijs, maar ze hebben tegenwoordig ook veel yoghurtijs dat lust ik wel. Lekker in het zonnetje op een bankje hebben we de ijsjes opgegeten. Niet zo'n grote hoor, maar wel in een bakje dat knoeit minder dan een hoorntje, ik heb aan één bolletje genoeg en die kleine ook, haar pappa lustte wel meer  :)  

 Vanmiddag kwam mijn 'bomenman'  om de bomen bij te werken, de takken gingen te ver over de stoep en de weg hangen, dus die moesten ingekort voordat ze zo ver zouden gaan dat fietsers er last van zouden krijgen. Nu is alles weer keurig in orde zodat ik geen last voor anderen veroorzaak. Zo is alles weer binnen de perken zie je wel?  Ik had natuurlijk ook nog een foto moeten maken van hoe het eerst was, maar dat ben ik vergeten. Wel is mijn groenbak die pas geleegd was weer propvol hopelijk slinkt de boel nog een beetje zodat ik mijn groente- en tuinafval nog een beetje kwijt kan. De bakken worden om en om geleegd dus maandag is eerst de grijze bak weer aan de beurt. Ach als het niet erg slinkt, bewaar ik wel spul voor de groene bak in een ouderwetse grijze vuilniszak en gooi die pas na volgende  maandag in de bak. Ik ben blij dat het weer gebeurd is en de 'bomenman'  heeft zijn geld weer verdiend. Zelf zou ik het allemaal niet kunnen en mijn zoon zou het wel willen doen

 

. . . dat de zon schijnt, dan kan ik straks met mijn visite hopelijk in de tuin zitten. Zo nog leeg, maar straks zet ik de tuintafel en tuinstoelen buiten op het gras. Mocht de zon later weg zijn dan kunnen we natuurlijk binnen zitten. Voor de avondmaaltijd heb ik een plek bij 'De Mexicaan' gereserveerd. Lekker eten en ik heb geen grote afwas te doen  :) Bovendien hebben ze voor de kleintjes daar een leuke speelhoek zodat die niet steeds aan tafel moeten blijven zitten. Wij zullen zeker een fijne dag hebben ik hoop dat jullie ook van deze zonnige zondag kunnen genieten.  

 Vandaag is er taart want ik ben jarig . . .  Ik vier het twee keer, vandaag voor mijn vriendinnen en zondag voor de familie ( de kinderen , kleinkinderen en mijn zus met haar man)

 Sinds vandaag dus niet meer naar het asiel toe, het is wel wennen, maar dat is logisch als je het vijfentwintig jaar op dinsdag wel gedaan hebt.  Dus ik kan straks lekker een eindje wandelen, op mijn gemak in de tuin een kopje koffie drinken, kortom alleen doen waar ik zin in heb.  Morgen wel weer oppassen natuurlijk, maar dat is alleen maar leuk en als het weer mooi blijft kan ik zo op het zijterras gaan zitten .  Daar kan ik de voordeurbel nog horen , als ik in de achtertuin ga zitten hoor ik die niet meer.

 Gek is dat, de laatste tijd denk ik weer veel vaker aan mijn overleden man, niet dat ik hem ooit zou vergeten maar toch, ons leven samen is inmiddels al meer dan acht jaar voorbij. . . .