Nieuwe dromen van Haba

 Als klein kind vond ik de watersnood alleen maar spannend, de straat waar wij destijds woonden was een voormalige dijk en lag dus hoger dan de gemiddelde straat. Wij hadden thuis dus geen water, wel had ik uit voorzorg, mijn kleine stoeltje uit de speelhoek naar boven gebracht want dan was het in ieder geval veilig dacht ik. Mijn moeder zei nog dat het niet echt nodig was maar ze liet me het maar doen . Zelf was ik nog ongerust omdat zij het zware dressoir niet naar boven kon tillen. Mijn vader was 'naar de dijk' om zandzakken te vullen en in het dijkgat te gooien, dat wist ik wel, maar waar de betreffende dijk was wist ik niet, maar dat maakte me niet uit. Mijn vader en de andere vaders, waren sterk en zouden het water wel tegenhouden, daar was ik van overtuigd. Toen het eb was ben ik nog met mijn moeder naar het lagere deel van de plaats waar wij woonden wezen kijken. Want dat wilde ik graag omdat de kleuterschool, waar ik na mijn verjaardag heen zou gaan, daar was. Inderdaa

 Gister was het opa&oma dag op de school van mijn oudste kleindochter, dus oma heeft weer even in de klas gezeten op een klein stoeltje aan tafeltjes die in een vierkant tegen elkaar waren geschoven. We kregen een les in 'gezond eten'  niet veel nieuws in de les gehoord en uit weeromstuit heb in 's avonds op pizza getrakteerd  :)   Maar zo kun je leuk meemaken wat ze tegenwoordig op school allemaal doen. Het was in ieder geval leuker dan toen ik zelf op de lagere school zat. Dat was vaak armen over elkaar en stil zitten luisteren wat de juf of meester te vertellen had en netjes opschrijven wat werd gedicteerd . Met inktpotjes in de bank en een kroontjespen. Ik heb wel foto's gemaakt, maar ik ga die niet neerzetten, er staan ook kinderen van anderen op de foto's die ouders zouden het misschien niet fijn vinden dat hun kinderen in een blog via een vreemde oma op het internet terecht zouden komen. Het was een leuk uur zo eens al die veranderingen mee te maken. Ik h

 Er zijn van die dagen dat je even terug in de tijd gaat en je herinneringen ophaalt, soms vrolijke dagen   maar ook mindere dagen komen dan even terug.

 Gister moest ik in de dierenwinkel zijn en zag daar krabplanken om tegen de muur te schroeven. Naast de buitendeur is een stukje muur waar ik altijd zo'n plank voor Moos had hangen en Molly gebruikt die ook, Maar nu was die echt aan het eind van zijn bruikbaarheid gekomen zoals je kunt zien. Ik heb gisteren de nieuw gekochte plank eerst ingesmeerd met kattenkruid (er was een zakje daarvan bijgeleverd)  De oude van de muur geschroefd en de nieuwe op dezelfde plek gehangen, stevig aan de muur vastgemaakt, eerst nieuwe gaatjes + pluggen natuurlijk en mevrouw kan haar gang weer gaan. Het is ideaal vind ik, zo krabt ze niet aan mijn meubels . Eerst gaf ze de plank een aantal keren een kopje (ik denk vanwege het kattenkruid)  Maar later was ze er (met genoegen zo te zien) haar nageltjes aan het scherpen. Het was dus weer een zeer verantwoorde uitgave  En het ziet er voorlopig ook beter uit dan die rafelplank.

Vandaag zet ik weer eens een oudje neer, destijds zat ik in een groepje dat met psp plaatjes maakte. Soms kreeg je dan een tekst die je zelf in een plaatje moest verwerken, dus de tekst is gegeven en de rest moet je er dan zelf bij verzinnen en alles tot een geheel maken. Vanmiddag weer mijn oudste kleindochter uit school halen en dan blijf ik daar tot na het avondeten. Allemaal een fijne dag gewenst.

 Nu was vroeger zeker niet alles beter, wij woonden in een huis waar alleen in de woonkamer een kolenkachel stond. Voor de winter kwam de kolenboer met grote zakken de kolenbakken vullen. Die grote bakken waren tegen de achterkant van de bijkeuken geplaatst. Er was dan in de bijkeuken voor elke bak een schuifluikje waardoor je de kolen in de kit kon scheppen, zonder echt naar buiten te moeten. Tegen het eind van de winter deed mijn vader buiten de bakken even open om de resterende kolen richting luikje te schuiven.  Ik zat graag voor de kachel naar het vuur te kijken dat de kolen rood deed opgloeien. Boven was geen verwarming maar je kon heerlijk onder de dikke dekens wegkruipen dan had je geen last van kou of vorst. Wel was het leuk om in die tijd met de bloemen op de ramen te zien staan. Dan kon je met je warme adem via een rietje de mooiste bloemen selecteren en de mindere bloemen wegblazen. Dat spelletje zal de kinderen van nu helemaal niets zeggen denk ik. Over die ijsbloemen heb

Op het lyceum gaven we sommige leraren een bijnaam, ik denk dat ze dat wel wisten, maar er werd nooit iets over gezegd. Zo hadden we destijds twee leraren die beiden de achternaam Cohen hadden, dus dat werd Ko Kip nu noemden we de ene de oude Ko Kip en de anders de jonge Ko Kip (of ook wel ko kuiken), ik geloof dat eigenlijk de oude in jaren de jongste was, maar de ander voelde jonger en flexibeler. En een leraar die M als voorletter had, en niet wilde zeggen waar die M voor stond werd door ons Manus genoemd, ik heb ook nooit geweten wat zijn echte voornaam was. Nu was er ook nog een leraar die mijn vader nog als leraar in de klas had gehad. Die gaf me voor het gemak maar de naam van mijn zus als ik het goede antwoord gaf, maar als ik iets fout deed of niet oplette riep hij dat mijn zus en mijn vader meer aandacht voor zijn les hadden gehad. Hij heette dhr. Klok maar door zijn kleine gestalte werd dat natuurlijk Klokje.  Volgens mijn vader had hij er in die tijd flink de wind onder, ma

Ik ben zo blij dat ik dicht bij de zee woon, gisteren weer lekker erheen gewandeld en nog even op een bankje in de zon gezeten. Het was nog aardig druk maar ik heb weer genoten van 'mijn'  zee.  

 Ik heb voor sierraden altijd meer van zilver dan van goud gehouden, nu zie ik dat ik ook een grijszilveren knutsel heb gemaakt dat is wel een paar jaar geleden, maar ik weet ook niet of ik deze al eerder plaatste. Ik kan wel zien in mijn archiefje dat ik het plaatje bijna drie jaar geleden heb gemaakt. Dus had ik hem hier al gebruikt, dan zijn jullie het vast al vergeten. (hoop ik)

 . . . is het alweer negen jaar geleden dat mijn , geliefde, echtgenoot, vader van mijn kinderen stierf.  Ik leef verder en heus ook met plezier maar er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem dacht. Zeker wanneer ik op de kleinkinderen pas, hij was altijd iemand die heel goed met kinderen overweg kon, jammer genoeg heeft hij alleen onze oudste kleinzoon gekend. Van het verdriet zijn de scherpe kantjes nu wel af, maar het missen zal altijd wel blijven. Regelmatig denk ik bij leuke dingen : "Wat jammer dat hij dit niet meer heeft meegemaakt" Maar dan probeer ik er voor twee van te genieten. 

 ...met een schone lei aan dit nieuwe jaar, ik hoop dat er alleen maar mooie en vrolijke dingen op geschreven zullen worden.  Maar ik vrees dat dit jaar net als alle voorgaande jaren ook nare en verdrietige dagen zal kennen. Hopelijk zijn we allen dan sterk genoeg om daar mee om te gaan.