Nieuwe dromen van Haba

Soms mis ik mijn partner, maatje, man  erger dan anders geen idee waarom dat zo is. Al ben ik nu al een hele tijd alleen en wel gewend om alleen te zijn toch is het de ene keer moeilijker dan een andere keer. Dit gedichtje heb ik misschien al eens neergezet, maar het gevoel is nog niet erg veel veranderd. Misschien duurt het zo de rest van mijn leven, ik wil hem ook niet vergeten dat zou ook niet kunnen na al die jaren samen te zijn geweest.

 Toen ik vier jaar oud was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis met een blindedarmontsteking , ik had al een tijdje buikpijn, maar ik dacht dat het kwam door de kleuterschool. Daar wilde Keesje steeds bij mij op schoot zitten en daar kreeg ik volgens mij die buikpijn door.  Maar ja wij waren niet zo snel aan het klagen dus toen ik midden in de nacht echt met heel veel pijn wakker werd, bleek dat ik onmiddellijk geopereerd moest worden, dus bij de dokter in de auto gezet en naar het ziekenhuis gebracht waar ik met spoed werd geopereerd. In die tijd moest je wel ruim een week daar blijven en ouders mochten alleen tijdens de bezoekuren komen. Toen heb ik van mijn oudste zus en een vriendin van haar dit spel gekregen om met die 'knikkertjes' een mozaïek te maken. Ik heb dat spel nog steeds al zijn er waarschijnlijk in de loop der jaren wel wat knikkertjes kwijt geraakt.                                     Tegenwoordig staat het in mijn kast met herinneringen.  

Af en toe ben ik een beetje somber, maar ach dat gaat wel weer over, de zon schijnt nu even dus laat ik maar eens naar buiten gaan, maar eerst nog stofzuigen want dat had ik steeds uitgesteld . En het moet toch regelmatig gebeuren, zeker met een dier in huis, dan zijn er toch altijd wel wat haren te vinden.

 Omdat het een mooie zonnige dag was, ben ik even aan de wandel geweest, overal langs de kant van de weg zie je de vruchten aan de struiken hangen. Nog lang niet alle bramen waren al zo mooi rijp, maar de rijpe zijn meestal opgegeten door vogels of passanten. De rozebottels zijn ook mooi oranje tussen het groen en die besjes zijn niet geschikt voor mensen om te eten, misschien dat die slak ze wel nuttigt, ik zou het niet weten. Die moet dan nog wel een heel eind verder met zijn slakkengangetje dan zijn die besjes waarschijnlijk ook al weg.

Je kunt nu wel goed merken dat het herfst is, ik ga straks weer lekker zwemmen, maar daar is gelukkig alles onder dak want in open water lijkt het me nu niet meer echt lekker. Op het ogenblik is het buiten droog, maar aan de lucht te zien komen er nog wel buien aan. 

 Overal zie je weer de mooiste kleuren bolchrysanten , ik heb er weer eentje voor op mijn tuintafel gekocht, het brengt weer kleur . Nu ben ik iemand die meer van de herfst houdt dan van de zomer. 

. . .voor mijn halfjaarlijkse afspraak hier even heen geweest. Gelukkig was alles nog stabiel en dat is voor mij de beste uitslag. Beter worden kan ik niet, maar zolang ik stabiel blijf, is dat goed nieuws.  Kijk voor doodgaan vind ik het echt nog te vroeg dus ik hoop heel lang gewoon stabiel te blijven. Nu ik zo de foto zie, is het gebouw aan de buitenkant behoorlijk smoezelig geworden, maar binnen is het keurig schoon zoals het van een ziekenhuis verwacht mag worden.

 Zomaar een foto van de patronen die de zee in het zand van het strand heeft getekend.  Het viel me tijdens mijn wandeling op dat er best leuke patronen gemaakt zijn door het terugtrekkende water. Dus heb ik er maar even een foto van gemaakt. De kleine geultjes lopen wel allemaal naar zee maar toch niet via rechte paden de ene slaat wat linksaf en een andere weer rechts. Het zijn allemaal slingerwegjes.

 . . .een teken dat de herfst er aan gaat komen. Langs de weg zie ik alweer wat kraampjes met sierkalebassen ik denk dat ik dit jaar er geen koop, maar zeker weet ik dat nog niet. Ze brengen toch altijd weer wat kleur in mijn tuin wanneer de bloemen zijn uitgebloeid. Op het ogenblik staat op dat tafeltje nog een mand met bloeiende plantjes en die gooi ik nog niet weg zolang ze nog steeds nieuwe bloemen laten zien.

 Overal zie ik nu de zonnebloemen prachtig bloeien maar ze kondigen ook aan dat het bijna herfst wordt. Nu is dat mijn meest geliefde seizoen, de erge hitte is dan verdwenen, het licht wordt minder hard en de oogst kan binnengehaald worden.

 Aiva had zelf de taart uit mogen zoeken (op een plaatje) het is deze 'beestjestaart' geworden, met poezen en ook nog paardjes erbij. Het heeft haar prima gesmaakt en mij ook :)

 Vanmiddag vieren we de verjaardag van Aiva, dus ik heb een stukje taart in het vooruitzicht ;)

We hebben getekend en gekleurd, Aiva heeft hun gezin getekend duidelijk iedereen vrolijk nietwaar? 

 Nu is de zee kalm en heerlijk om er even in te gaan, maar ik ga vaak naar de zee kijken wanneer het     stormt, dan pas zie je de grote kracht ervan. 

 Deze foto heb ik genomen door met mijn rug tegen de boom van het mandje te gaan staan en dat is dan een kwartslag gedraaid. Dit is dus mijn tuin aan de zijkant van mijn huis, op dat bankje tussen de klimrozen zit ik niet vaak, maar er is daar wel meer in de schaduw van de bomen en er staat meestal een beetje wind, zodat het koeler is dan achter. Dus op een warme dag, kan ik daar heerlijk met een glas fris gaan zitten. Of als ik er zin in heb pak ik wel eens een wit biertje . Hier sta ik dus nog een kwartslag verder gedraaid, dat is een niervormig terrasje met dat stenen tafeltje met een mandje bloeiende plantjes waar nu Molly op ligt en twee houten stoeltjes. De stoeltjes die bij dit tafeltje horen, moeten opnieuw in de verf gezet worden en staan nu in de garage te wachten tot ik er een keertje zin in heb om ze te schuren en te verven. Dit is het terrasje aan de andere kant van de boom. Aan de voorkant van het huis is gras en een rand struiken + een gouden regen. Kortom ik kan me best

 Zomaar even een bloemetje voor jullie  omdat de zon schijnt en het zondag is, ik ga zo maar eens een eindje wandelen daar is het wel weer voor. Dit bloempje stond in een bloemenrand, een van de weinigen die er toch nog is, jammer dat ze bijna niet meer hier in de buurt zijn.