1953

 Als klein kind vond ik de watersnood alleen maar spannend, de straat waar wij destijds woonden was een voormalige dijk en lag dus hoger dan de gemiddelde straat. Wij hadden thuis dus geen water, wel had ik uit voorzorg, mijn kleine stoeltje uit de speelhoek naar boven gebracht want dan was het in ieder geval veilig dacht ik. Mijn moeder zei nog dat het niet echt nodig was maar ze liet me het maar doen . Zelf was ik nog ongerust omdat zij het zware dressoir niet naar boven kon tillen. Mijn vader was 'naar de dijk' om zandzakken te vullen en in het dijkgat te gooien, dat wist ik wel, maar waar de betreffende dijk was wist ik niet, maar dat maakte me niet uit. Mijn vader en de andere vaders, waren sterk en zouden het water wel tegenhouden, daar was ik van overtuigd. Toen het eb was ben ik nog met mijn moeder naar het lagere deel van de plaats waar wij woonden wezen kijken. Want dat wilde ik graag omdat de kleuterschool, waar ik na mijn verjaardag heen zou gaan, daar was. Inderdaad stond die in het water en de stoeltjes dreven binnen rond, ik dacht toen dat het vast nooit meer goed zou komen. 

                                                               ( foto van het www geplukt )

Ik heb geen foto gevonden van mijn school maar wel van de wijk waar die stond dus die zet ik hier maar neer. Als kind weet je niets van het leed en al die mensen die verdronken waren je vond het alleen maar spannend. Het is nu al 70 jaar geleden hier op de provinciale omroep worden er beelden van uitgezonden en dan zie ik mij in gedachten weer voor het raam staan om naar de zandwagens te kijken die voorbij reden, in de hoop mijn vader te zien. Al zei mijn moeder dat hij niet op die wagens meereed maar bij het gat stond om de zakken te vullen die in het gat werden gegooid.